Grepe uit my kinderdae

Oosie OosthuizenVis Visagie,  September 2020
Vis skryf dat hy enkele dae ná die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog in Pretoria gedoop is. As spoorwegman is sy Pa later na Zeerust verplaas, waar Vis nog onlangs opnuut die geleentheid gehad het om die indrukwekkende stasiegebou te besigtig.
Wanneer sy Pa op ‘n Sondag diens gedoen het, kon hulle kinders met die kruierwaens op die perron speel. In die somer kon hulle ná skool in die koelkamer afkoel. Die Spoorweë het werk aan baie mense verskaf. Sy Pa is in 1949 na die Rand verplaas. Die kantoor het daardie jare nie oor telefone beskik nie; slegs ‘n telegraaf waarmee boodskappe in Morsekode gestuur is.
In die gruisgat agter hul huis kon hy met ‘n voëlrek jagmaak op paddas en hulle het ook in die spruit gaan visvang. Sy Ma het dan die ‘ghieliemientjies’ vir hom gaargemaak. Oupa en Ouma Visagie het gereeld met die trein kom kuier; die ouman het graag staaltjies uit die ‘Engelse Oorlog’ vertel.
Vis se lewe het onherroeplik verander toe hy vir die eerste keer in 1950 met Engels in die skool kennis gemaak het en hy boonop skoene en ‘n das moes dra.